Eerste anderhalve week

Lieve Allemaal,
Onwijs bedankt voor alle lieve en leuke reacties vanuit Nederland, erg leuk om berichtjes van jullie te lezen!:)
Ik zit hier inmiddels 1,5 week en die zijn voorbij gevlogen, hoewel ik pas 2 dagen in het ziekenhuis heb gewerkt voelt het alsof ik hier al heel lang ben. De eerste dagen waren heel bijzonder ik had echt het idee dat ik in een film was beland. Het straatbeeld is niet te vergelijken met die in Nederland, alles rijd en loopt door elkaar heen. De dala dala is ook zoiets dit is een klein busje waar ongeveer 15 mensen in kunnen zitten, het eerste ritje die ik maakte in de dala dala was met 25 personen. Het leek wel een beetje op de NS, veevervoer 2.0. Toch zijn deze busjes ideaal voor omgerekend 18 cent rijden ze je naar de stad en weer terug. Helaas mochten we vanwege de verkiezingen uit voorzorg niet de stad in dus hebben we precies een week thuis opgesloten gezeten. Gelukkig mochten we nog wel zwemmen buiten de stad en af en toe wat drinken bij een lokaal ‘kroegje’ aan de weg. Gelukkig zijn de verkiezingen rustig verlopen en was er niks aan de hand dus, weer aan het werk! De eerste dag in het ziekenhuis was erg leuk, er blijkt hier ineens ook een dermatoloog te werken dus de eerste dag heb ik uiteraard met haar meegekeken. Toen ze eenmaal doorhad dat ik ook nog wel een beetje verstand van zaken had vroeg ze mij eerst om een mening/diagnose en vervolgens gaf zij haar diagnose en vertelde ze waarom en wat ze eraan ging doen. Ik ben van plan om hier een verslag over te maken met alle huidaandoeningen die ik zie met de behandeling erbij en evt. een foto. De tweede dag assisteerde ik bij het baby’s wegen, heel bijzonder hoe dat eraan toe gaat. Het is een soort klaslokaal met allemaal bankjes met vooraan een bureau met een weegschaal. Op al die banken zitten moeders met baby’s te wachten tot ze aan de beurt zijn. Doordat de kindjes de luiers af moeten tijdens het wegen is het een grote chaos. Is het in Nederland nog een issue om in het openbaar borstvoeding te geven is dit hier totaal niet aan de orde. Het hele spektakel wordt er zo uit gehaald. Ik denk dat ongeveer een kwart van de baby’s die ik gewogen heb hiv positief was, De helft daarvan was daarbij ook ernstig vermagerd. Heel naar om die dunne armpjes en beentjes te zien wetende dat ze ook nog hiv positief zijn, de tranen sprongen soms in m’n ogen. Die kleine ukkies kunnen er tenslotte ook niks aan doen dat ze hier geboren zijn en dan ook nog meteen besmet zijn met hiv. Des te meer besef ik hoeveel mazzel we met zijn allen moeten hebben dat we in Nederland zijn geboren. Natuurlijk is het niet alleen maar ellende, ik zit hier in een heel fijn gastgezin met op het moment nog 4 Nederlandse vrijwilligers, gister is er helaas eentje naar huis gegaan en morgen vertrekken er 2 naar een ander project. Gelukkig komen er aankomende week 2 nieuwe voor in de plaats. Afgelopen donderdag was de dochter des huizes jarig en het is echt bijzonder om een Tanzaniaanse verjaardag mee te mogen maken. De jarige jet werd van boven gehaald onder luid gezang en vervolgens mocht ze de kaarsjes uitblazen dit ging niet helemaal goed want ze hadden fop kaarsjes. Ik had er nog nooit van gehoord maar het zijn dus van die kaarsjes die gewoon niet uit gaan. Uiteindelijk gelukkig toch gelukt en toen werd de taart aangesneden door Jacklyn (de jarige). Dit stukje taart werd in kleine stukjes gesneden en met een sateprikker voerde Jacklyn eerst een stukje taart aan haar ouders, vervolgens ging ze al het bezoek af. Ik kreeg dus ook een stukje taart aan een sateprikker in mijn mond gevoerd. Erg gek! Toen was het tijd voor de feest lunch, soep, aardappeltjes en groente. Na de lunch werden de cadeautjes gegeven en dit gebeurd tijdens een dans iedereen die samen een cadeautje gaf danste met het cadeautje de kamer rond en gaf het toen uiteindelijk aan Jacklyn. Wij hadden ook een klein cadeautje gekocht en dit gaven we dansend op de Macarena. Nu was het tijd voor speeches, deze waren allemaal speciaal voor Jacklyn. Het was echt heel mooi en persoonlijk, bij de speech van haar broer en vader schoten we allemaal even vol. Echt heel speciaal om hier bij te mogen zijn en dat we allemaal zo betrokken worden bij het gezin, ze spraken ook speciaal voor ons Engels zodat we het konden volgen, echt lief! Wel denk ik dat niet elke verjaardag zo wordt gevierd. Ik geloof dat ik in een voor Tanzaniaanse standaard rijke familie ben beland. Zometeen gaan we met het nichtje van de familie naar de stad om stof te kopen voor een echte Tanzaniaanse jurk, die wordt speciaal voor ons gemaakt want aanstaande donderdag heeft de familie een pre wedding party en hier zijn wij ook voor uitgenodigd, super gaaf!
Veel liefs uit het mooie Tanzania!

PS. Foto's uploaden hier is een onmogelijke opgave, ondanks mijn '3G' verbinding, djt gaat hier zelfs polepole (kalmpjes an) dus Opa en Oma, tijd voor facebook?